Aleksander Majewski (lotnik)

Aleksander Majewski

komandor porucznik
Pełne imię i nazwisko	Aleksander Bronisław Majewski
Data i miejsce urodzenia	6 maja 1899 Noworosyjsk
Data i miejsce śmierci	6 maja 1980 Gdynia
Przebieg służby
Lata służby	1915−1919 (Rosja) 1919−1960 (Polska)
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF Lotnictwo ludowego Wojska Polskiego
Jednostki	86 pułk piechoty 2 pułk kawalerii 6 pułk lotniczy 64 eskadra liniowa samodzielna eskadra lotnictwa Marynarki Wojennej
Stanowiska	dowódca kompanii, dowódca szwadronu, zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Lotniczej
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna domowa w Rosji II wojna światowa: kampania wrześniowa obrona twierdzy brzeskiej kampania francuska 1940
Późniejsza praca	zastępca dyrektora Oddziału PLL LOT w Gdańsku
Odznaczenia

Aleksander Bronisław Majewski (ur. 24 kwietnia^?/6 maja 1899 w Noworosyjsku, zm. 6 maja 1980 w Gdyni) − polski oficer lotnictwa wojskowego, uczestnik obrony z września '39, organizator powojennego lotnictwa morskiego i pierwszy dowódca Samodzielnej Eskadry Lotnictwa Marynarki Wojennej w latach 1948−1949.

Życiorys

Aleksander Majewski urodził się w Noworosyjsku, szkołę realną ukończył w Charkowie. W 1915 roku wstąpił jako ochotnik do armii rosyjskiej. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Tyflisie został dowódcą kompanii 86 Pułku Piechoty. Pod koniec 1916 roku awansował do stopnia porucznika, obejmując stanowisko dowódcy szwadronu 2 Pułku Kawalerii. Po rewolucji październikowej walczył nad Donem w szeregach Armii Czerwonej.

Pod koniec 1919 roku powrócił do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego, początkowo jako szeregowy. Po ukończeniu kursu w 1920 roku przywrócono mu stopień oficerski. W latach 1924−1925 ukończył Szkołę Pilotów w Bydgoszczy i został skierowany początkowo do 6 pułku lotniczego, następnie 64 eskadry liniowej. W styczniu 1930 roku został promowany do stopnia kapitana i przeniesiony jako dowódca do 63 Eskadry Towarzyszącej. W 1934 roku powrócił do 64 Eskadry, jako jej oficer taktyczny. Później dowodził eskadrami treningowymi 6. i 5. pułku lotniczego. W marcu 1939 pełnił służbę w Szkole Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Krośnie na stanowisku dowódcy oddziału portowego Bazy Lotniczej. Zajmował wówczas 2. lokatę na liście starszeństwa kapitanów lotnictwa, grupa liniowa.

W maju 1939 roku Aleksander Majewski został dowódcą obrony przeciwlotniczej twierdzy brzeskiej. Brał udział w walkach w jej obronie we wrześniu 1939 roku, później przedostał się do Francji. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, organizując szkolenie obserwatorów lotniczych. Po upadku Francji pełnił podobne funkcje w Wielkiej Brytanii, między innymi w szkole strzelców pokładowych. Od 1944 roku odsunięty od dowodzenia za lewicowe sympatie, latał w brytyjskim lotnictwie cywilnym. Powrócił do Polski w listopadzie 1945 roku.

Do połowy 1947 roku był zastępcą komendanta Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, następnie pracował w pionie szkolenia Dowództwa Wojsk Lotniczych. W maju 1948 roku został oddelegowany do powstającego lotnictwa morskiego. Był organizatorem i pierwszym dowódcą (maj 1948 − marzec 1949) samodzielnej eskadry lotnictwa Marynarki Wojennej w Wicku Morskim. Po ucieczce samolotem do Szwecji, 21 marca 1949 roku, podporucznika Arkadiusza Korobczyńskiego, sześć dni później komandor Majewski został aresztowany przez Informację Wojskową. Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni skazał go na cztery lata więzienia i degradację do stopnia marynarza, Najwyższy Sąd Wojskowy złagodził potem wyrok do półtora roku więzienia i degradacji do stopnia kapitana. Wyrok uchylono po odwilży 1956 roku i w styczniu roku następnego komandor Majewski został przywrócony do służby wojskowej, otrzymując także zezwolenie na dalsze wykonywanie lotów. Przeszedł w stan spoczynku 15 stycznia 1960 roku.

Jako cywil objął stanowisko zastępcy dyrektora Oddziału Polskich Linii Lotniczych LOT w Gdańsku. Został odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi. Zmarł 6 maja 1980 roku.

Bibliografia

• Mariusz Konarski: Lotnik nie tylko morski. „Bandera” 5/2006. ISSN 0209-1070.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.